Lezen

"Pensioen? Ik weet niet eens hoe ik dat woord moet schrijven."

Algemeen Dagblad, augustus 2020

"De Nederlandse populaire cultuur in 100 voorwerpen" in het Noordbrabants Museum. De tentoonstelling is gebaseerd op de gekozen en becommentarieerde voorwerpen in een vaste rubriek van de Volkskrant.

NRC Handelsblad, oktober 2020

De Pet van Ome Willem in de rubriek ’Een geschiedenis van de Nederlandse popcultuur in 100 voorwerpen’.

De Volkskrant, november 2018

Ome Willem is, zoals bekend de hoofdpersoon van De film van Ome Willem. De titel is, denk ik, ­afgeleid van een kreet die je in mijn jonge jaren vaak kon horen: ‘Fillem? In de broek van Ome ­Willem!’ Wat dat precies betekende wist niemand, maar het was iets ergs.

Het Parool, september 2016

Veertig jaar geleden begon De Film van Ome Willem. Op 16 januari 1974 was op VARA-tv de eerste aflevering te zien van dit ondeugend kinderprogramma, dat niet-betuttelend wilde zijn, niet kinderachtig, maar dat met humor, improvisatie, spontaniteit en soms strengheid omging met de in de studio aanwezige kinderen.

Aether, januari 2014

"Kinderen kunnen zich nog steeds met Ome Willem identificeren. En het is niet zoetsappig. Ome Willem is best wel eens een vervelende man."

De Posthoorn, 6 juni 2007

Hij had zijn petje nog op, omgeklapt, en wilde niet weten van een echt einde, van knip-knap-knee, Ome Willem stopt ermee. Want een niet-vrolijke Ome Willem die bestaat helemaal niet.

Volkskrant, juni 2006

"Ik heb het met het grootste plezier gedaan. Ik ben nog altijd dol op het spelen van Ome Willem. Hij gaat nu al drie generaties mee."

Metro, juni 2006

"Succes is een geschenk. Ik heb enorm veel aan Ome Willem te danken."

Algemeen Dagblad, juni 2006

Zijn rakkers van destijds zijn inmiddels volwassen. Velen van hen hebben zelf alweer kinderen. Kinderen, voor wie Edwin Rutten eerder een opa dan een oom is. Dat geldt echter niet voor zijn alter ego Ome Willem. Dat is een leeftijdsloos individu, dat lak heeft aan generaties en oog heeft voor het algemeen menselijke.

 Nieuwe Dockumer Courant, mei 2006

Ome Willem is het nog niet verleerd. Niet alleen toont hij zich een begenadigd zanger, ook weet hij moeiteloos de hele zaal te boeien. Kinderen stappen zonder schroom het podium op.

De Gelderlander, september 2003

’Ik heb een belangrijk motto: verlies nooit het kind in jezelf. Ik kan niet ontkennen dat ik het nog steeds leuk vind om programma’s voor kinderen te maken. Waarschijnlijk ben ik zelf een groot kind. En daar is helemaal niks mis mee. Ik blijf er in elk geval vitaal door.’

Dagblad De Limburger, mei 2003

’Jij bent nog lang op zeg, kleine rakker dat je er bent!’ Edwin Rutten, die optrad tijdens het North Sea Jazzfestival, kon het niet laten deze kwinkslag te plaatsen toen een veertiger vanuit de zaal riep: ’Joepie-de-poepie’. Het leidde tot grote hilariteit in de concertzaal.

Limburgs Dagblad, augustus 2002

Het respect en enthousiasme van het publiek overweldigde Edwin enorm en dat was mooi om te zien. Tijdens de interviews daarna bleef hij maar benadrukken dat het om ons ging, het was onze show. Maar wij stonden die middag op Parkpop maar wat graag in de schaduw van de grote Ome Willem. Joepie de Poepie!

 NRC Handelsblad, november 2001

Rutten was de ideale oom: altijd een stralende lach en toch stiekem ook een beetje streng. Samen met Jennifer Willems (Teuntje), Pieke Dassen (August) en Aart Staartjes (Toon) zorgden zij vijftien jaar lag voor één grote happening.

AVRO-Bode, augustus 2001

’Mijn norm is dat je alles mag aanpakken, als je maar voor de gaapgrens blijft.’

 Gelders Dagblad, augustus 1999

Alsof jullie het nooit zouden vragen: "Lieve Ome Willem, wil je een stukje voor ons Annuarium schrijven." Ja maar natuurlijk wil ik dat Rakkers. We zien elkaar niet meer zoveel de laatste tijd, maar ik laat jullie natuurlijk niet in de steek.

Studentenalmanak Albertus Magnus, jaren 90

Nog een broodje poep, dan gaat Ome Willem even weg.

NRC Handelsblad, 1990

"In de zaal stak ik mijn arm door de hare en samen gingen we dansend op weg naar haar stoel. Maar toen we bijna ons einddoel hadden bereikt, merkte ik dat lang niet alle kinderen ons goed hadden kunnen zien. We maakten meteen weer rechtsomkeert en wandelden samen de hele zaal door, zodat iedereen ons goed kon bekijken."

Privé, 1978